Գլուխ 10
Գիշերը նոր էր սկսել: Բառի մոտ նստած էի: Ես էի ու բաժակս: Բաժակները շատվորով էին ու խոստանում էին էլ ավելի շատանալ, ինչպես իրավիճակս էր բարի ու խոստանում էր էլ ավելի բարիանալ, երբ կողքիցս լսեցի ծանոթ ձայն:
- Կներեք, որ խնդրեմ մի աթոռ էն կողմ կնստե՞ք, - դիմում էր Մարիան կողքս նստած եզին, որը խմածությունից ճոճվում էր աթոռի վրա, ու ես էլ կես ժամ ա սպասում էի դրա ընկնելուն:
Տղամարդը նայեց Մարիային, հետո նրան, ում կողքին ուզում էր նստել աղջնակը` ինձ, ու առանց խոսքի մի աթոռ հեռու գնաց: Մարիան բարձրացավ կողքիս աթոռին ու ասեց.
- Բարև:
- Էլի դու, - գլուխս իր կողմ թեքելով, բայց վրան չնայելով ասեցի ես:
- Էլի ես ու միշտ ես: Նայի, - ապառատը ուսից հանելով ու էկռանը ինձ մոտեցնելով ցույց տվեց իմ ֆոտոն բառի մոտ նստած` մեջքից նկարած: Լավ ֆոտո էր` կինոշնի ու ավատառի արժանի` չհաշված կողքիս եզին:
- Լավն ա, - ասեցի:
- Լավն ես, - ասեց ու մոտեցած բառմենին դիմեց, - ինձ մարգարիտա կպատրաստե՞ք: Ու գումարեք էս տղու հաշվին:
- Գործի ժամանակ խմում ես, հա՞:
- Քո հաշվին հա:
- Լավ…Բայց էդ դեպքում իմ ուզածը կխմես, - ասեցի ու դիմեցի բառմենին, - Մարգարիտան փոխի Ադիոսով:
- Ուզում ես հարբացնես ինձ, հա՞, ու հետս մի բան անես, - լկտի ժպտալով ու սեթևեթելով ասեց:
- Չէ հա, քեզ գրկած տուն տանողը չեմ:
Դեմքը ծամածռեց վրես ու թեման փոխեց.
- Ես մի կես ժամից կվերջացնեմ, դուրս գա՞նք իրար հետ:
- Ինձ ստեղ էլ ա լավ, հոգիս:
- Չէ, դուրս գա՞նք իրար հետ:
- Ինձ ստեղ էլ վատ չի, հոգիս:
Կանգնեց բառի աթոռին, ձգվեց իմ կողմ, ձեռքերը հասներ գլխիցս կբռներ, կթեքեր: Նորից ասեց նույնը, էս անգամ պնդողական, ոչ թե հարցական:
- Չէ, դուրս գանք իրար հետ:
Աթոռը թեքեցի իր կողմ, խոսակցության ընթացքում առաջին անգամ ուղիղ վրան նայեցի ու հարցրի.
- Ինչի՞:
- Ուզում եմ:
- Իսկ ինչի՞ ա քեզ թվում, թե քո ուզածը միշտ պիտի լինի:
- Սովոր եմ տենց:
- Ուժեղ փաստարկ ա, - ասեցի ու անիմաստ համարելով հետը վիճելը, աթոռն ու հայացքս թեքեցի դեպի բառը:
- Հա չէ՞:
- Շտանգ ա կբարձրացնի:
- Իսկ քե՞զ նստած տեղից:
Լռում եմ: Ձգվում ա դեպի ինձ, որ հայացքս բռնի:
- Պա՜հ, չես ուզում` մի արի, - ակնհայտ բլեֆով ու նեղացվածություն իմիտացնելով ասեց:
Նայում եմ վրան: Էդ պահին կապույտ թույնով բաժակը բերում դնում են սեղանին, վերցնում ա ձեռքը, ձողիկը դնում բերանը, իջնում աթոռից, անմեղ ու կլորացված աչքերով ինձ նայում ու ասում.
- Կես ժամից դրսում քեզ կսպասեմ: Կուզես` կգաս, չես ուզի` հեչ էլ գաս...
Ու բաժակը ձեռքին գնում ա մոտիցս:
Կես ժամից sms եմ ստանում, որ սպասում ա ինձ: Կիսատ բաժակս ձեռքիս դուրս եմ գալիս, դրսում խիտ սպիտակ մշուշ էր կանգած, որ տարածվում ու հաղթում էր գիշերվա մթին: Աջ, ձախ եմ նայում, չեմ տեսնում իրան: Ետ եմ նայում, տեսնում եմ` ապառատով դեմքը փակած` քարից աստիճաններին նստած: Չխկացնում ա, հետո նայում ա էկռանին ու ասում.
- Դու` ինձ փնտրելուց:
Մոտենում եմ: Նստում եմ կողքը: Սիգարետ եմ դնում բերանս, վառում.
- Ինձ էլ կտա՞ս, - հարցնում ա:
Վառածս սիգարետը տալիս եմ իրեն, նորը դնում բերանս վառում.
- Ինչ կա՞, - հարցնում եմ:
- Ոչինչ, - ծուխը փչելով արտաբերում ա, - boring, boring, boriiing...
- Կարծում ես` ինձ հետ չես ձանձրանա...
- Հույս ունեմ…Չեմ ձանձրանա, չէ՞:
- Ով գիտի, ով գիտի, բայց հույս ինձ հետ մի կապի:
- Բա ի՞նչ կապեմ քեզ հետ:
- Ուզում ես կապվե՞լ ինձ հետ:
Էդ հարցիս վրա բառից մի քանի հոգի դուրս եկան, Մարիան հայացքը կտրուկ թեքեց իրենց կողմ ու զգուշացավ, հետո կանգնեց ու ասեց.
- Արի գնանք էստեղից:
- Ինչի՞:
Մտածեց, հետազոտեց, սպասեց, պատասխանեց.
- Չեմ ուզում մեզ տեսնեն:
- Ինչի մենք ի՞նչ ենք անում: Դավաճանու՞մ ենք:
Նայեց վրաս կանգնած տեղից կռացավ դեպի ինձ ու մեր արանքում սանտիմետրեր թողնելով հարցրեց.
- Կդավաճանեի՞ր ինձ հետ:
- Ընդունե՞մ որպես առաջարկ:
- Չէ, - ասեց, ետ քաշվեց ու էդ ետ քաշվելու մեջ զգուշանալ տեսա:
- Դե երբ որպես առաջարկ կհնչեցնես, էդ ժամանակ էլ կպատասխանեմ հարցիդ: Զուտ հետաքրքրությունդ չեմ բավարարելու:
Նայեց ինձ, երկար նայեց, էլի հետազոտում էր իրեն բնորոշ ձևով, ասեց.` արի գնանք, խնդրում եմ: Որոշեցի իրեն ավելորդ անհարմարություն չտալ, դատարկեցի բաժակս, դրեցի քարին ու վեր կացա տեղիցս, քայլեցինք: Օլոր-մոլոր ճանապարհներով դուրս եկանք կասկադի բարձունքներից մեկի վրա: Նստեցինք մի տեղ: Քաղաքը չէր երևում, բոլոր կողմերից պաշարված էր մառախուղով: Նոր էի սիգարետ դրել բերանս, երբ էլի ասեց` ինձ էլ տուր, ստիպված վառածս տվեցի, նորը էլի հանեցի: Ծխեց փչեց քաղաքի կողմ, ավելի ճիշտ դեպի մառախուղը, որի մեջից միայն ամենավառ լույսերն էին թափանցում: Հարցրեց.
- Լավն ա, չէ՞, Երևանը:
- Լավ ա, որ չի երևում:
- Չե՞ս սիրում Երևանը:
- Ատում եմ: Բայց կախված եմ իրանից:
- Ինչի՞:
- Ինչի՞ եմ ատում թե ինչի՞ եմ կախված:
- Երկուսն էլ:
- Խեղդոց քաղաք ա: Շունչ ու արտաշունչ հաշվող: Վերջին ու դատարկ կանգառ ա: Կրկնվող, առանց ճակատագրի, անցյալ չմարսող, ապագա չխոստացող: Ճակատագիրը չի աշխատում էս քաղաքում: No Fatum: Ու տգեղ քաղաք ա: Կրծած, կիսատ, կիսատը ավիրած, վրան նոր կիսատություն տնկած, ու սպասումով թե երբ պիտի իրան էլի քանդեն ու էլի կիսատ թողեն սարքելը: Անվերջ փորձում ա տեղանքից քաղաք դառնա, բայց չի ստացվում: Ինչ-որ անհնարինության անեծք կա էս քաղաքում: Դիմացի Արարատի պես:
Վերջացնելուց նայեցի իր կողմ: Ուշադիր ինձ էր լսում ու նայում: Նորից հարցրեց.
- Իսկ ինչի՞ ես կախված:
- Որովհետև էդ նույն անեծքով մենք բոլորս կապված ենք էստեղ` կապկպված ենք: Անցյալը ստեղ անցյալում չի մնում, ոչ մի բան չի ավարտվում մինչև վերջ, որ թողես գնաս: Երևանից հեռանալ անհնար ա, պետք ա փախչել:
- Carthago Delenda Est:
Զարմացած վրան նայեցի: Ինձ շատ հարազատ ու գրվածքներումս մեկում օգտագործած արտահայտությունը ասեց.
- Կարթագենը պետք ա ավիրվի, չէ՞, ոնց ասում էիր գրածումդ:
- Կարթագենը կավիրվի, - ժպտալով պատասխանեցի:
- Ու ես կփախչեմ ստեղից, - նորից նայեց քաղաքին:
- Ու՞ր:
- Հեռու, օվկիանոսից էն կողմ...Ամերիկա:
- Ամեռիքա~…Քոքա Քոլա, վոնդեռ բռա…
- Դու չե՞ս ուզում փախչել, - նայեց ինձ ու ստիպեց ինձ էլ նայել իր վրա:
- Երևի կուզեմ: Ստիպված կլինեմ...
- Ես կփախչեմ: Հետո կգամ հետևիցդ, թե կուզես:
- Ինչի՞ համար կգաս հետևիցս:
- Որովհետև կուզեմ:
Հայացքները սառեցին: Երկկողմանի ընկալված սպասում էր, որ ավարտվելու էր համբույրով: Վայրկյաններ էին մնացել: Հանկարծ տեղից վեր կացավ ու առանց վրաս նայելու ասեց.
- Ես պիտի գնամ:
- Ու՞ր:
- Տուն:
- Դե սպասի` ճանապարհեմ քեզ:
- Չէ, պետք չի, մենակ կգնամ:
- Ուշ ա…
- Մինչև Տերյան կհասնեմ մենակով, - մոտեցավ, համբուրեց թուշս ու արագ-արագ թռչկոտելով իջավ կասկադի աստիճաններով, ու մտնելով սպիտակ մշուշի մեջ` անհետացավ կարճացած տեսադաշտիցս:
Ու էլի անորոշություն թողեց իրենից հետո: Բայց դիտավորյալ չէր, ինքն էլ էր անորոշ, ինքը հենց չէր կողմնորոշվում, թե ինչ էր ուզում ինձնից: Թե ինչ էր ուզում, ինչ արժեր ու ինչ հնարավոր էր ուզել ինձնից:
Comments